​

The world looks after itself. Relax, nothing is under control. You can't understand it, but you can know it. I feel I can point in this direction through art.

Seeking out the ambiguous reminds me of everything being as serious as rediculous. Reality and illusion are two sides of a door. You can't have the one without the other.

Pretty soon I fell for the enchanting power of patterns in my mainly visual play. Patterns are everywhere. In design, in nature, in communication, in relations, in emotions, in thoughts, etc. There is no experience without it and in the experience of different patterns... a glimps of the space in witch they appear.

In the tumbling from reality into illusion and vice versa, again and again, I find back the equilibrium that I need to ride the bike. Everything is inevitably zen.

​

De wereld zorgt voor zichzelf. Relax, nothing is under control. Je kan het niet begrijpen, je kan het wel weten. Met kunst heb ik het gevoel dat ik in die richting kan wijzen.

Het dubbelzinnige opzoeken herinnert me eraan dat alles even ernstig als belachelijk is. Realiteit en illusie zijn twee zeiden van een deur. De ene kant kan niet bestaan zonder de andere kant.

In mijn hoofdzakelijk visueel spel ben ik al gauw gevallen voor de betoverende kracht van patronen. Patronen zijn overal. In design, in de natuur, in communicatie, in relaties, in emoties, in gedachten, etc. Zonder patronen is er geen ervaring en in de ervaring van verschillende patronen... een glimp van de ruimte waarin ze verschijnen?

In het buitelen van realiteit in illusie en omgekeerd vind ik telkens een evenwicht terug, waardoor ik rechtop kan blijven fietsen. Alles is onvermijdelijk zen.

​

Love you

​

Henry